Ludzie, to był kawał podróży w inną galaktykę.
Po pierwsze co za boskie połączenie muzyki z obrazem. Najlepsza gra dźwiękiem jaką widziałam w moim życiu. Tak naprawdę twórcy byli w stanie uczynić z niej głównego bohatera i nią zrobić ten film, wow. To jak kształtowała one odczucia widza i postrzeganie obrazu ... coś niezapomnianego.

Po drugie 1968 rok - coo. Jakoś tego filmu jest tak imponująca jak na tamte czasy i tak rewolucyjna. Efekty specjalne są dosłownie wyprzedzające jakością o dekady.

Po trzecie - nigdy nie doświadczyłam czegoś podobnego w życiu. Było to dla mnie tak wyjątkowe doświadczenie, że nie nie byłabym w stanie go porównać do czegokolwiek innego. Na pewno wszystko było dla mnie bardzo imponujące biorąc pod uwagę rok powstania tej produkcji. Dodatkowo momentami czułam się jak w transie, pochłonięta przez kosmiczną otchłań. Innym razem miałam ochotę krzyczeć, żeby to się już skończyło, ale nie ze względu na nudę, a na obudzone we mnie emocje - zmieszanie, przerażenie, strach. Dużo tego było. Najsłabszym momentem według mnie była scena naprawy części statku w przestrzeni kosmicznej. Była zdecydowanie za długa i nie pomagał przetrwać tego bez goryczy ciągły dźwięk pikania w tle i ciągły głośny oddech astronauty.

Film ten jest dla mnie jedną wielką enigmą. Tylko że to nie jest ani trochę istotne w jego odbiorze. Tutaj głównych skrzypiec nie gra fabuła, zdecydowanie nie. To nie ona czyni ten film wyjątkowym (chociaż nie da się ukryć, że nieźle dało im się przedstawić problem sztucznej inteligencji). Za jej pomocą udało się autorom wprowadzić nas w konsternację i to możemy jej zawdzięczać. Jednak tutaj na świeczniku są właśnie nasze odczucia, emocje i gra muzyką, ujęciami, która je wywołuje. Naprawdę oglądanie tego filmu to pewnego rodzaju trans, w który zapadamy i nie jesteśmy w stanie się z niego uwolnić.

Chapeau bas dla twórców za wywołanie takiego doznania u widza i za stworzenie tego ponadczasowego arcydzieła.